Van kleins af aan ben ik al bezig met het bedenken van verhalen. Van overduidelijke knock-offs op de basisschool (ooit kwam ik met het zeer originele idee van “de Vrolijke Tweeling”) tot ideeën met wellicht meer potentie. Niet dat een van die verhalen ooit lang stand hield. Meestal kwam ik niet verder dan een kort en ietwat vaag tekstje over het plot en een beschrijving van de hoofdpersoon. Na een tijdje belandde het zoveelste idee in het digitale laatje met nooit afgemaakte projecten, waar ze tot op de dag van vandaag nog liggen te verstoffen.
Ieder nieuw verhaal had een nieuwe heldin nodig. Met mijn vaste format zette ik zo weer een nieuw personage op papier. Niet dat ze echt veel indruk hebben gemaakt; de meeste van hen ben ik allang weer vergeten. Op één na dan. Al lachend kan ik je vertellen dat zij de hoofdrol heeft in een nooit uitgewerkte Harry Potter fanfictie. Ondanks dat ik nooit, maar dan ook echt nooit, een woord op papier heb gezet van dit verhaal, heb ik haar tot in de puntjes uitgewerkt in mijn hoofd. En tot op de dag van vandaag speelt ze nog een rol in mijn fantasie.
Door de jaren heen zijn haar naam, uiterlijk en persoonlijkheid vele malen veranderd. Wat begon met een vrijwel exacte kopie van Alex uit Wizards of Waverly Place (Disney Channels beste serie, can’t change my mind), groeide langzaamaan uit tot een heel ander persoon. Iemand die dichterbij kwam. Niet alleen had ze opeens blond haar en blauwe ogen; ook haar hobby’s kwamen overeen met de mijne. Ik gaf haar mijn interesses, eigenschappen en ervaringen. En zo is ze steeds meer op mij gaan lijken. Althans, op de versie van mezelf die ik zou willen zijn.
Dit personage lijkt en veel opzichten op mij. Tegelijkertijd is ze alles wat ik niet ben. Het grootste verschil tussen haar en mij, is dat zij er durft te zijn. Ze is niet bang om haar stijl te uiten en lippen rood te stiften. Ze is niet bang om rechtop te lopen en ruimte in te nemen in deze (fantasie)wereld. Ook zij heeft moeilijke momenten gekend, maar ze heeft zich hierdoorheen weten te slaan. Ze staat sterker in haar schoenen dan ooit en heeft van haar kwetsbaarheid een kracht gemaakt. Ze is dapper, komt op voor haarzelf en haar waarden. En ik? Ik zit hier nog altijd in mijn veilige bunker, bang om eruit te komen, bang om mezelf te zijn. Zo bang, dat ik niet eens durf uit te vinden wie ik nou eigenlijk ben.
Ik had heus wel door dat ik de lijn tussen fictie en feiten vervaagde. Het was immers de makkelijkste weg om een gedetailleerd personage te bedenken. Waar ik me echter niet bewust van was, was het ideaalbeeld dat ik hiermee creëerde. Ik hemelde mijn alter-ego op en haalde daarmee mezelf naar beneden.
Soms vrees ik dat ik nooit door deze moeilijke periode kom, dat mijn verhaal geen happy-end heeft. Maar soms, heel soms, durf ik die ene outfit aan te trekken, mijn lippen rood te kleuren en mijn rug te rechten. Als ik dan een blik in de spiegel werp, zie ik de gelijkenis tussen ons tweeën en voel ik me even net zo zeker als zij. En op die momenten besef ik dat dit slechts een hoofdstuk is en dat de rest van het boek nog geschreven moet worden.